donderdag 21 augustus 2014

Lekker stukkie kaas of beter: Le fromage...

We zijn in la douce France neer gestreken en het is vandaag wat minder mooi weer.
Tijd om op stap te gaan. We gaan naar het stadje Domme om de grotten te bekijken.
Als je niet meer weet wat je moet doen met je kinderen en er zijn grotten in de buurt: gaan! Altijd goed.

Domme blijkt een prachtig oud stadje te zijn met een straat met winkeltjes, waaraan je wel ziet dat het volledig gericht is op de toeristen, maar dan net op een manier dat je er toch graag door heen wilt lopen.
Natuurlijk, de bekende meuk: brocante spullen zoals je in de Praxis vind, hand beschilderde potjes, borden en mokken die toch verdacht veel op elkaar lijken (misschien toch in een fabriek gemaakt?), kristallen uit de plaatselijke mijn en ga maar door.
U kunt zich er vast wel iets bij bedenken.

We wandelen en zwalken wat door de straat, winkel in en uit.
Ik ben opeens Man en Kinderen kwijt, maar die blijken in een winkel te staan met kaas en wijn. Ik had het kunnen weten met die Man van mij.
Ik heb er geen zin in en duik nog maar eens een winkel in gespecialiseerd in mokken zoals Janneke Brinkman-Libelle, servetten, theedoeken en rieten manden. Niks aan.

Terug naar Man. Hij staat inmiddels in een kelder waar op houten plateaus stukken kaas zijn uitgestald met stukjes waar je van mag proeven.
Dochter en Man staan al uitgebreid te kauwen: 'kijk, deze is lekker en deze niet'.
Ik voel me op en top Nederlander: kijken, proeven en niet kopen....
Tot Man zegt: 'zullen we een stukje mee nemen?'. Prima joh, kies maar wat uit.
Likkebaardend kijkt hij om zich heen en besluit om te gaan voor een stuk kaas met pepertjes erin. Ik kijk zuinig om die keuze, maar hou mijn mond.
Man gebaart naar de kaasboer met rieten hoed en schort voor dat hij een stuk wil kopen.
Ha! De kaasboer grijpt zijn mes en de kaas en laat zien hoeveel hij wil afsnijden. Vragend kijkt hij Man aan, maar die gebaart haastig dat het minstens de helft kleiner moet! Tot zover!
En dan gebeurt het recht onder zijn ogen, Man die in een vorig leven bij een kaasboer heeft gewerkt, die alle trucjes van een winkel kent: de kaasboer snijdt het stuk in een vloeiende beweging af.
Ik sta wat verder af en heb nog niet door wat er gebeurt, wel dat de kaasboer naar zijn weegschaal loopt, het stuk kaas in papier verpakt en dan in zijn kassa de prijs tikt: € 12,72!
Ik geloof mijn ogen niet! Ik kijk naar Man, maar hij kijkt neutraal terug.
Oké?

Man loopt met de kaasboer naar een andere kassa en betaalt. Kennelijk heeft de kaasboer door dat er iets gebeurt, want als we de winkel uitlopen zegt hij: 'TOT ZIENS' en niet eens: au revoir!
Zei hij dat nou extra plagerig?

We staan op straat en dan zie kijk ik nog een keer naar Man en ik gier het uit van het lachen.
'Wat nou', zegt hij narrig.
Al hikkende van de lach zeg ik: '12,72! een stukje kaas van 12,72! Dat is toch te gek voor woorden, daar mag je wel extra lang van genieten!'.
Woest buldert hij terug: 'ik wees aan dat ik een klein stukje wilde en wat doet ie? Hij snijdt het stukje af, niet recht naar beneden maar lekker schuin onderuit zodat het toch nog een groot stuk wordt!'.

Ik kan niet ophouden met lachen. Gewoon zo'n stel Hollandse toeristen. Genept. Door een Franse kaasboer die nog even 'tot ziens' zegt.
Mijn dag kan niet meer stuk.

Monstera In The Saddle