Gewoon zomaar: mute. Stop. Stilte.
Even niet de eindeloze stroom van gedachten, het ene beeld na het andere.
Het gekke is dat er dagen zijn dat mijn hoofd blij is en mijn lijf niet zegt: au! rugpijn!
Ik kan de wereld aan en voel me licht.
Eigenlijk is dat het moment dat de alarmbellen moeten gaan rinkelen. Dat zijn namelijk de momenten dat ik mijn grenzen ga verleggen.
De momenten dat ik denk dat ik door het leven wandel, maar in werkelijkheid ga ik snelwandelen en dan joggen en dan...
rennen.
Dat voelt in eerste instantie best goed.
Ha! het leven is goed.
Tot dat.
Mijn rug zegt: au!
Ik krijg zomaar spierpijn in mijn bovenarmen.
Mijn hoofd begint druk te worden en de ene gedachte buitelt over de andere. Een opmerking komt hard binnen.
De negatieve gedachten sluipen naar binnen. Ik ga twijfelen.
En nog heb ik het niet helemaal door en treed een oud mechanisme in werking: zet het hoofd in stand negeren en gewoon doorgaan.
Dan zit ik tegenover Wijze Vrouw en zeg: 'ik zit helemaal niet lekker in mijn vel!'.
Ze lacht en zegt: 'gek hé, je bent ook zo hard aan het werk. Met jezelf, met je werk, met je gezin, met....tja: leven'.
En dan. En dan valt het kwartje.
Oh ja.
Leven in de stand 'overleven' is niet meer nodig.
Het hoofd in de stand MUTE willen zetten, is niet goed. Het is een symptoom van drukte, van doorgaan, van altijd maar meer willen, meer moeten. Genieten van het goede en dan juist de stilte en rust opzoeken, dat is leven.
Leven is vallen, opstaan, lopen en het daar bij laten.
Wat is dat moeilijk.
Heb jij dat nou ook?
(gevonden op http://pureblyss.tumblr.com/)
