'Wil je met me trouwen?'.

'Wat wil je voor Sinterklaas?', vroeg Man enige weken geleden.
Gek, zo door het jaar heen kom ik allerlei fantastische cadeaus tegen, maar tegen de tijd dat Moederdag/Sinterklaas/verjaardag dichtbij komt, ben ik dat soort zaken plots vergeten.
Om nou een lijstje aan te leggen voor het geval dat, nooit aan gedacht. Moet ik toch eens mee beginnen.

Nu ben ik een vrouw en gek op bling bling. Met mate dan.
Ooit heeft mijn geliefde me verrast met een ring voor Sinterklaas. Hij was van zilver en had een soort extra ring die kon draaien.
Daarop stonden de woorden HOPE LOVE FAITH.
Ik had totaal niet gerekend op een ring en was volledig flabbergasted. Ik bleef maar uitroepen: 'wat prachtig, wat geweldig, waar heb je dit gekocht?!'. Man was verbijsterd door de reactie en zei nog: ''t is maar een ring!'.
Mannen begrijpen dat soort zaken blijkbaar niet.

Dus. December 2013 en wat wil ik graag hebben?
Een ring.
Prima. Man ging wel op pad voor een ring. Ik mocht geen verlangens indienen, nee: dat regelde hij zelf wel.

5 december.
Daar kwam het pakje van een juwelier. Oef. Mijn hart bonkte een klein beetje.
Doosje open. Fluwelen zakje. Even zoeken. Jah! Een ring, zilver met een zwarte steen, een onyx.
Mooi!
Alleen: veel te groot!
Dus Man toog weer terug naar de juwelier met een andere passende ring van mij en een nieuwe ring werd besteld.

16 december.
'Ik denk dat je ring deze week komt', zei Man. Oehoe!

'Weet je wat me nou zo leuk lijkt', zei ik tussen de middag een paar dagen later tegen de kinderen: 'dat papa deze week de ring heeft en dat hij me dan nog een keer ten huwelijk vraagt'.
Nou! Dat leek Dochter echt geweldig en Zoon wilde dan wel foto's maken.
U begrijpt: nog dezelfde middag kwam Man thuis met een klein doosje.
Ik gilde tegen Dochter: 'kijk nou, kijk nou, papa heeft de ring!'.
Dochter ging hysterisch mee gillen: 'papa papa, nu moet je mama nog een keer ten huwelijk vragen!'.
Man is ook de beroerdste niet, dus die zakte op zijn knie. 'Kijk nou', gilde Dochter tegen Zoon, maar die had belangrijkere zaken zoals de laptop. Hij draaide zich even om en Man zei: 'wil je nog een keer met me trouwen?'.

Ik ging nu ook hysterisch gillen, want dat hoort dan natuurlijk: 'oh ja, jaaaa heel graag!'.
Dochter deed alsof ze flauw viel.

Zoon draaide zich weer om naar zijn schietspelletje en sprak de historische woorden:

'en dan mogen jullie nu tongzoenen'.

Plakken, weggooien en kopen.

Het was 2008. In de kringloopwinkel liep ik tegen een paar wonderschone bruine laarzen aan.
Vintage. Echt hartstikke retro.
€7,50. Das ist kein Geld!
Een paar halfhoge laarzen met een blokhak, über hip.
De laarzen liepen niet heel comfortabel, er zat geen binnenzool in bijvoorbeeld, maar wie mooi wil zijn, moet wat kunnen hebben nietwaar?
Ik moet zeggen: ik kreeg er veel opmerkingen over. Dat het gros van die opmerkingen in de trant was van 'wat heb jij nou aan je voeten?', dat deerde me niet.

Tot mijn grote verdriet liet de hak na 4 weken los. 'Pleur weg die gekke dingen!', zei Man, maar die begreep uiteraard de waarde niet van die laarzen. 'Kun je ze niet plakken?', smeekte ik, maar hij keek me aan of ik mentaal instabiel was.
Maar een vrouw doet wat een vrouw moet doen, dus ik plakte ze met een of ander materiaal uit een tube.
De laarzen hielden het nog 3 weken en toen viel de hak eraf. Toch 7 weken lol gehad!
En oehoe, wat voelde ik me fantastisch met die laarzen....

2013.
Ik had al een winter op een paar verrukkelijke sneakers met nep bont van binnen gelopen.
Gelopen? Gezweefd! Heerlijke schoenen. Stoere veters erin.
Maar argh, de hak en een stuk van de zool liet los!
'Gooi toch weg en koop nieuwe schoenen', zei Man wederom.
'Zeg! Weet je dat trucje met dat spulletje niet meer?', riep ik uit. 'Werkt niet', zei hij weer.
Ik dook de schuur in en vond montagekit. Moet kunnen nietwaar?
Nee. Liet weer los. 'Zei ik toch', zei hij grijnzend.
Toen een volgend tubetje. 1 seconde lijm. Sterk spul! Moet je vooral even uitsmeren en dan tevreden naar het resultaat kijken!
Gek joh, krijg je je vingers niet meer los.
Maar niet getreurd mensen: ik liep nog zeker 4 weken met die heerlijke sneakers.

En toen was het voorbij. Wederom liet de hak los.
De zoektocht naar nieuwe winter sneakers werd geopend. Ik zocht en vond en kwijlde en schrok van de prijs: All Stars wintereditie,
bruin leer met bont van binnen voor de smakelijke prijs van €99,95.
Gekkenwerk!
Ik droomde en peinsde, rekende en liet overuren uitbetalen.
Wel/niet...wel/niet.

Op een Sint koopavond wandelde ik door de binnenstad, langs een winkel met sneakers in alle kleuren.
Daar op een plank stonden prachtige schoenen van het merk BK. Bruin met bont van binnen.
€54,99! Das ist kein Geld! De vrindelijke verkoper beloofde de schoenen uit een ander filiaal aan te laten rukken en thuis vertelde ik nog maar even niet dat ik de All Stars via een webwinkel had besteld....
Op vrijdagmiddag kwam er een telefoontje, je schoenen zijn binnen! Gek, net op de dag dat de All Stars ook arriveerden!
Maar gelukkig en vooral tot opluchting van Man,zaten die niet lekker.
Ik toog naar de winkel, ging op het bankje zitten, trok mijn laars uit en kneep even mijn ogen dicht en slingerde zomaar onbewust een gebedje naar boven: 'Oh Here laat ze alstublieft passen, ze zijn zo mooi...'.
Ik trok ze aan en.........

tromgeroffel

Te klein! Krijs, gil schreeuw! Te klein!
Ik liep 5 rondjes door de winkel en nog eens en nog eens.
Ik bedacht of ik kon leven met schoenen die iets te klein waren, maar neen. Ik nam het risico niet.
'Je bent hier altijd welkom hoor', zei de vrindelijke verkoper en teleurgesteld slofte ik de winkel uit.

Buiten was het inmiddels donker en troosteloos geworden.
Een klein stukje verder in de winkelstraat zat een andere schoenenzaak met grote posters !OPRUIMING!op de ruiten.
Ik stond stil en dacht na. Zal ik hier nog even kijken?
Een stem op mijn linkerschouder zei: 'welnee, loop door! Je hebt schoenen genoeg!' en een andere stem vanaf mijn rechterschouder zei:
'loop even naar binnen! Je mag best nog een paar nieuwe schoenen'.

Wel/niet....wel/niet.

Toch even naar binnen. Rekken met schoenen die afgeprijsd waren.
Ik mompelde voor me uit: 'oh laten er alstublieft een paar sneakers tussen staan' en ja! bruine sneakers met oranje veters, hoge en lage schoenen, met een tijgerprint en! en! een paar bruine sneakers met een prijsje aan de binnenkant: €39,99.
Nee! Niet waar! Ik trok ze aan en ze pasten! Hoera! Mission accomplished.
Genietend rekende ik af en barstte in blijdschap uit tegen de mevrouw achter de kassa: 'ik had zulke fijne schoenen en ze gingen kapot en ik heb ze geplakt maar ze gingen weer kapot en nu heb ik toch weer andere gevonden die goed zitten!'.
'Net pantoffeltjes', leefde ze met me mee.
Gelukzalig fietste ik weer naar huis en liet ze aan Man zien. Hij grijnsde.
'Oehoe' zei ik en wierp hem een sexy knipoog toe en heupwiegde nog een rondje door de kamer.