Kinderen zijn een spiegel voor jezelf. Dat wist ik wel, maar er zijn momenten dat ik wel heel direct in die spiegel kijk.
Dochter is een heerlijk Zondagskind. Ze danst en zingt door de wereld en geniet van een grote G.
Ze lijkt op me, vooral uiterlijk gezien.
Stiekum vind ik het geweldig als anderen zeggen: 'wat lijkt ze op je!'.
En voor de grap zeg ik weleens: 'ja, ik ben gekloond'.
Onlangs bleek dat mijn trots, niet geheel wederzijds blijkt te zijn.
Ik zei tegen haar: 'ik ben zo blij met Papa, als je later groot bent, moet je ook maar trouwen met een Man die op Papa lijkt'.
Ze dacht geen seconde na en reageerde enigszins geïrriteerd:
'ik lijk al zo op jou, nu wil je ook nog dat ik met een man ga trouwen die op Papa lijkt!
Dat doe ik dus echt niet!'
Ik was er stil van.
Ik dacht na.
Het fysiek loslaten van mijn Kinderen vind ik lastig. Ze laten spelen en op ontdekkingstocht gaan in de wereld om ons huis.
Ergens blijft mijn bezorgdheid: waar zijn ze, met wie spelen ze?
En nu zegt ze me heel duidelijk: laat me los en laat me mezelf zijn. Laat me zelf zoeken naar wie ik ben. Leg geen verwachtingen op mijn schouders.
Ik moet wel. Het is beter voor haar en voor mij.
Ik laat los, maar blijf met mijn armen openstaan, zodat ze weet dat ze daar altijd in mag weg kruipen.
