Zoals ik al eens eerder berichtte: mijn lengte is niet gering.
Nee. Ik meet 1.89, maar ik denk zelfs dat het 1.90 zou kunnen zijn.
Dat zeg ik dan nooit, omdat dat zo groot lijkt als ik het hardop zeg.
Afijn.
Mijn leven lang, ben ik lang geweest. Toen ik werd geboren, enige jaren geleden was ik 56 centimeter. Tegenwoordig is een beetje baby minstens zo lang, maar toendertijd en ik benadruk: enige jaren geleden, was dat erg lang.
Ik groeide voorspoedig op, niet in de breedte, neen: het duurde lang voordat ik daar gewicht in kon leggen.
Uit onderzoek blijkt dat de mensheid in het algemeen steeds groter wordt.
En toch lijkt het vaak alsof ik een achtste wereldwonder ben.
Waar ik ook binnen kom, er is altijd iemand die daar iets over zegt.
Geloof je het niet? Wekelijks ontvang ik minimaal 1 opmerking over mijn rijzige gestalte.
Oh en voordat ik het vergeet: ook mensen die me al langere tijd kennen, menen toch af en toe te moeten benadrukken hoe lang ik ben.
Meestal gaat dit gepaard met een giechel of grote grijns.
Zoek dan maar eens een weerwoord.
Laat ik eens een impressie geven van de meest voorkomende conversatie:
'Tjonge, wat bent u lang zeg! Hoe lang bent u eigenlijk?'
3 meter 'Ik ben 1 meter 89'.
'Zoooo zeg, dat is echt lang! Ik ben zelf maar.....(in te vullen naar keuze).
De conversatie gaat dieper en persoonlijker.
'Zijn uw ouders ook zo lang?'.
Nee, dat zijn lilliputters.
'Nee, die zijn normaal van lengte, mijn moeder aan de kleine kant'.
Nog persoonlijker:
'Oh en zit het in de familie?'
Daar kan ik naar bewaarheid antwoorden: 'jah, ik heb een broer van 2 meter' (en dan bedenk ik me waarom ik dat eigenlijk vermeld').
'En is dat niet lastig met kleding kopen als je zo lang bent? Want ik heb een broer/zus/schoonzus/schoondochter/tante die ook zo lang is en die vind het erg lastig om leuke kleren te kopen'.
Zucht.
'Nee hoor, valt mee, tegenwoordig is de mode al een stuk beter dan vroeger'.
Nu gaan we de diepte in. Of zoals je wilt: de hoogte. Want dan komt vaak de klapper:
'En is je man ook zo lang?'.
Ja nou, ik heb een ladder nodig om hem een kus te geven.
'Echt niet? Haha wat grappig dat hij kleiner is! Ik heb een neef/nicht/kleinkind waarvan hij heel erg lang is en zij heel klein, haha dat is zo'n leuk gezicht'.
'En zijn je kinderen ook zo groot?'.
Kun je je voorstellen dat ik er soms echt zat van ben? Ik weet niet of je het gelooft, maar deze conversatie voer ik wekelijks, meestal op mijn werk.
Maar ook in een winkel kan me er wat van. Ik begrijp nog steeds niet waarom men denkt dat je dat er zo uit kunt flappen.
Ik voél me niet lang, werkelijk niet. Ik kijk niet op jullie neer, om zo te zeggen.
Maar dan nog wat.
Stel dat je in bovenstaande conversatie het woord 'lang' zou vervangen met 'dik of klein'.
'Tjonge, wat ben je dik zeg, ben je altijd zo dik geweest? En zit het in de familie?'.
Ben je nou betoeterd! Dat zeg je niet!
Nee?
Dan de familieleden/vrienden/kennissen/collega's/andere personen op het schoolplein bijvoorbeeld.
'Wat ben je toch lang! vergeleken bij jou ben ik maar een kleintje! Haha, ik moet steeds tegen je op kijken!'.
Het wordt vaak wel verzachtend vervolgd met: 'maar ik vind het wel mooi hoor!'.
Is het een frustratie? Nee. Ik weet dat ik ben wie ik ben. Ik ben uniek, net zo uniek als jij.
Toch is het soms lastig als op 1 bepaald iets de nadruk wordt gelegd. Wekelijks. Soms meerdere keren op een dag.
Dus.
Tot zover dit blogje.
Oh....schuldgevoel? Niet nodig hoor! Ik kan best tegen een stootje.
En anders kijk ik wel vernietigend op je neer......of ik geef je het antwoord terug: 'ik ben niet groot, de mensheid is gewoon klein'.
Ha!
