Missen.

Weggaan is iets anders
dan het huis uitsluipen
zacht de deur dichttrekken
achter je bestaan en niet
terugkeren. Je blijft
iemand op wie wordt gewacht.

Weggaan kun je beschrijven als
een soort van blijven. Niemand
wacht want je bent er nog.
Niemand neemt afscheid
want je gaat niet weg.

(Rutger Kopland - Uit: Het orgeltje van yesterday.


Man is een week weg.
Voordat hij weg ging, vroeg hij: 'wat ga je nou het meeste missen van me?'.
Ik dacht na. Is het zijn heerlijke omhelzing, is het feit dat hij de broodtrommeltjes van de kinderen die hij 's morgens vult, hoe vroeg hij ook naar zijn werk gaat.
Is het dan dat er altijd iemand naast me ligt, dat hij zo vaak kookt, zijn luisteren naar ons.....

Pas als hij weg is, realiseer ik me hoe onze levens met elkaar vervlochten zijn. Hoe verknocht we zijn aan elkaar en hoe de levens van ons vieren naadloos in elkaar passen.

Ik dacht nog wat langer na.
De vorige keer dat hij een week weg was, zat ik slecht in mijn vel. Al meteen de eerste avond overviel de paniek me. Toen zag ik hoeveel hij doet, maar vooral wat een steun en toeverlaat Man naast me is.
Het was goed om dat te zien en het nog eens te kunnen waarderen. Het uitspreken naar hem.
Iets wat we vaker zouden moeten doen naar elkaar, ook wij als mensen onderling.

Ik staarde uit het keukenraam en plotseling wist ik wat ik het meeste mis als hij weg is.
Het moment dat hij de hoek om fietst en onze ogen elkaar aanraken.
Dat gevoel: 'ah, daar is hij weer'. Net als ik op het schoolplein sta te wachten op de kinderen, ik zie hun zoekende ogen en dan lichten ze op als ze me aankijken: 'ja! daar is mama!'.
Want nu sta ik te koken en hoef ik niet regelmatig uit het raam te kijken.
Verlangend wachten tot hij daar weer is.

Dat is het. Het moment dat hij er weer is, dat mis ik het meeste.
Dat hij thuis is en ik daardoor ook.

De eekhoorn uit het verhaal van Toon Tellegen omschrijft dat gevoel zo prachtig: missen.

Op een ochtend klopte de mier al vroeg op de deur van de eekhoorn.
‘Gezellig,’ zei de eekhoorn.
‘Maar daar kom ik niet voor,’ zei de mier.
‘Maar je hebt toch wel zin in wat stroop?’
‘Nou ja … een klein beetje dan.’
Met zijn mond vol stroop vertelde de mier waarvoor hij gekomen was.
‘We moesten elkaar een tijdje niet zien,’ zei hij.
‘Waarom niet?’ vroeg de eekhoorn verbaasd. Hij vond het juist heel gezellig als de mier zo maar langs kwam. Hij had zijn mond vol pap en keek de mier met grote ogen aan.
‘Om erachter te komen of we elkaar zullen missen,’ zei de mier.
‘Missen?’
‘Missen. Je weet toch wel wat dat is?’
‘Nee,’ zei de eekhoorn.
‘Missen is iets wat je voelt als iets er niet is.’
‘Wat voel je dan?’
‘Ja, daar gaat het nou om.’
‘Dan zullen we elkaar dus missen,’ zei de eekhoorn verdrietig.
‘Nee,’ zei de mier, ‘want we kunnen elkaar ook vergeten.’
‘Vergeten! Jou?!’ riep de eekhoorn .
‘Nou,’ zei de mier. ‘Schreeuw maar niet zo hard.’
De eekhoorn legde zijn hoofd in zijn handen.
‘ Ik zal jou nooit vergeten,’ zei hij zacht.
‘Nou ja,’ zei de mier. ‘ Dan moeten we nog maar afwachten. Dag!’

Toon Tellegen Uit: "Misschien wisten zij alles"

(Illustrator: Mance Post)

Hij is weer thuis.

Zo'n 4 weken geleden kregen we een mail met de mededeling dat Zoon welkom was op de logeerweek van Stichting Het Middelpunt.
Een paar maanden geleden hadden we gehoord dat de logeerweken van deze stichting zo geweldig zijn en redelijk impulsief had ik een mail gestuurd of Zoon op de lijst kon.
Hij kwam op de wachtlijst.

Toen kwam plotseling dus de mail dat hij op de lijst stond. We waren door het bericht enigszins overdonderd. Leek de logeerweek in de zomer een fijn idee, nu we zomaar voor de beslissing 'GO-NO GO?' stonden, kwamen er allerlei gevoelens los.

Zoon heeft dus autisme. Of zo je wilt: hij is autistisch.
Het maakt niet uit, hij is gewoon onze Zoon. Hij is me lief, net zoveel als Dochter.
Vanwege alle liefde, vond ik het moeilijk om uit de grond van mijn hart te zeggen: 'natuurlijk gaat hij mee!'.
Het magische woord: 'loslaten' kwam weer om de hoek.

Loslaten, daar ben ik zo slecht in. Er beginnen allerlei gedachtes rond te razen in mijn hoofd: 'begrijpen ze wel hoe hij in elkaar zit? hoe reageren andere kinderen op hem en vice versa? hij heeft zoveel routines en kronkels, kan ik hem wel zomaar naar een midweek weg sturen waar hij ongeveer 4 mensen kent?'.
En dan verbeeld ik me dat Man en ondergetekende de enigen zijn die zijn gebruiksaanwijzing kennen.

We hebben ja gezegd. Het hielp om met anderen van gedachten te wisselen, om nog eens goed naar Zoon en zijn 11 jaren te kijken, om zijn enthousiasme te zien.

Ik bracht hem weg die maandagmiddag. Hij werd goed opgevangen en na een dikke kus en knuffel namen we afscheid.
Ik zat nog niet in de auto of daar kwamen de tranen.

Het helpt dan niet om rationeel na te denken: 'hij gaat het vast leuk hebben, ze zorgen wel goed voor hem, het is ook voor ons drieën fijn om rustig de herfstvakantie door te komen'.
Nee, dan komt het gevoel langs wat zegt: 'hij hoort bij mij! ik moet voor hem zorgen, het is mijn kind! Ik ben bang dat er iets met hem gebeurt en dan ben ik er niet! Ik ben bang dat hij zich eenzaam voelt, dat ze hem pesten, dat hij 's nachts in bed moet huilen!.

Ik besloot om de tranen te laten komen en snotterde tegen Dochter: 'ik moet even huilen hoor, ik mis hem nu al'.
Ze werd er stil van.
Toen kwamen haar magische woorden: 'maar mama! hij gaat het echt heel leuk hebben daar! Hij heeft de DS bij zich, hij gaat zwemmen en patat eten.....EN HIJ HEEFT NIEUWE REGENLAARZEN!'.

Dwars door mijn tranen moest ik alweer lachen.
De logica van een 8jarige.

Hij had een fijne week. Wij ook.
Loslaten. Ik moet het nog steeds leren.
Door schade en schande heen.
Maar het levert ook zoveel op. Vertrouwen. In veel opzichten.

Over talent gesproken.

't Is zo'n bijbels gegeven: we krijgen allen talenten in dit leven en daar mag je of moet je wat mee doen.
Soms heb ik het gevoel dat ik dat talent met een lampje moet zoeken en zie ik het uiteraard bij een ander veel beter.
Gelukkig leven we met elkaar op deze wereld!

Man heeft het geweldige talent 'laat maar gaan, wie zien wel wat ervan komt' talent gekregen. Het kan ook zijn dat het er niet was en met de jaren is gegroeid.

Onlangs kreeg ik weer zicht op dat talent van hem.
Dochter vierde haar verjaardag, samen met 5 andere dames in de dop van 7 en 8 jaren jong.
Ik had tot in de puntjes het feestje gepland in mijn hoofd, ware het niet dat ik de dag ervoor en de dag zelf moest werken en dus ietwat de organisatie aan Man overliet.
Natuurlijk instrueerde ik hem en hij hoorde geduldig aan en knikte erbij.
Jah zakjes met opdruk vullen om mee naar huis te nemen (ik zag in zijn hoofd de gedachte: allerlei zooi in een zakkie) en de rest ging wat langs hem heen.

Uit mijn werk viel ik rechtstreeks in het festijn. Man ging pannenkoeken bakken en ik keek toe hoe die in hoog tempo verorberd werden. Hij floot en bakte en floot nog een deuntje.
Ik hielp stroop, suiker en kale pannenkoeken oprollen en voor de een in stukjes snijden en de ander behoeden voor stroop in het haar.
Man en ik zijn volledig op elkaar ingespeeld, ziet u wel.

Het festijn werd voortgezet op de zolder waar de verkleedkleren in driftig tempo werden uitgewisseld, zodat de feestgangsters in de meest gedurfde creaties naar beneden stampten. Op hoge hakken uiteraard.

Ondertussen moest ik Zoon uit school halen. Nog snel riep ik naar Man dat hij wel drinken kon inschenken met ene zoetigheid erbij.
Bij thuiskomst zag ik daar onmiddellijk dat ene talent wat Man bezit en ik ontbeer.
De dames zaten aan tafel met voor zich elks een bordje met een cakeje erop.
In het midden van de tafel stond een pak hagelslag en een bus spuitslagroom.
De inhoud van deze twee ingrediënten lag torenhoog om/op/naast/onder de tafel.
Gillend maakten ze torens van slagroom waarbij kwistig de hagelslag erop werd gedeponeerd. En dan de monden wagenwijd open, gillend dat het er niet in paste.

Had ik u al gemeld dat ik verbijsterd in de deuropening stond? Bij dezen.
Maar het grootste wonder zat op de bank. Man, de rust zelve.
Hij zat daar met de krant en een kop koffie.
Ik keek hem aan en zei: 'OOOOH!!'.

'Wil je ook een kop koffie?', vroeg hij vriendelijk.
Ik keek terug naar de tafel en het zooitje ongeregeld en weer terug naar Man met zijn krant en koffie.
In mijn hoofd rende ik al met de stofzuiger in de ene hand en een doekje in de andere hand rond de tafel en ik moest wederom erkennen: ieder z'n talent!

Count your blessings

Herken je dat? Nu eenmaal de scholen en het nieuwe seizoen qua activiteiten is begonnen, kan het leven in alle hectiek en drukte je overvallen.
Ik denk terug aan de tijd in Frankrijk waarin de tijd geen rol meer speelde. We aten, dronken en sliepen wanneer het voelde dat het moment daar was.
Bij terugkomst weer aan de slag gaan met de gedachte: die rust houden we vast. En dat het dan toch niet lukt.

Afgelopen week merkte ik dat ik tegen een grens aan ging. Moe en tijdens een incident op mijn werk moest ik zomaar bijna huilen.
En dan is het alweer bijna te laat. Ik verzoop bijna. Niet leven, maar richting stand overleven.
Dat is niet goed.

Er is dan maar 1 remedie: de agenda leeg maken en alleen het hoognodige wat niet afgezegd kan worden, laten doorgaan. Een goed gesprek aangaan met iemand die begrijpt waar de heikele punten liggen.

Tijdens het surfen op internet kwam ik op een website 'Count your blessings'.
Ik ging dingen bedenken waar ik dankbaar voor ben en dat waren er nogal wat!

Om te beginnen het feit dat Zoon voor zijn topografietoets een 9 1/2 haalde. De toets waar ik me zo druk om had gemaakt en tot grote boosheid van hem, ik steeds weer over begon.

De kast die Man gemaakt heeft onder de trap, zodat we hoera! de stofzuiger, zakken chips en broodbakmachine niet meer zien.

De koof bij de keuken die ik olijfgroen schilderde.

Uitslapen op zaterdagmorgen.

Samen vloerbedekking uitzoeken voor op de trap, de winkel inlopen met donkerbruin in ons achterhoofd en dan elkaar aankijken en binnen 5 minuten beslissen dat het pistachegroen wordt. Zomaar. Alsof het om een pak suiker gaat.

Het zonnetje op de boom in de tuin met zijn prachtige herfstkleuren.

Met vriendinnen op zondagavond Boer zoekt vrouw kijken.

Samen plannen maken voor een zelf ontworpen boekenkast met olijfgroen geschilderde muur.

Op donderdagavond door de stad lopen met het warme handje van Dochter in die van mij.

Zo lang ik alle zegeningen blijf tellen, is er een goed evenwicht met alle zaken die onze energie en aandacht vragen.