Kronkel (+)

Onlangs berichtte ik u over een kronkel in mijn hoofd.
Die van de supermarkt en de oploskoffie (http://langevrouw.blogspot.nl/2012/08/kronkel.html)

Het is tijd om er nog 1 met u te delen, zo'n kronkel die ik al vanaf jongsaf aan heb.
Ik ben gek op nieuwe kleren. Ik ben vrouw moet u weten, dus dat is geen verrassing.
Maar soms zit er een aankoop bij waar ik echt heel blij van kan worden.
Die nieuwe groene trui, die al weken in de kast hing omdat het te warm was en nu eindelijk aan kan.
't Is zo'n trui met plooitjes aan de zijkant die de vrouwelijke vormen -het teveel ervan- zo mooi verdoezelen.
Een paar korte grijze laarzen, zonder rits. Ze hebben een harde zool, dus ze klakken zo lekker.
En dan lekker een paar rondjes door de kamer heen en weer draaien, want de zolen zijn ook nog glad.

Er gebeurt iets van binnen als ik zo'n speciale aankoop rond mijn lijf drapeer.
Zo'n gevoel wat ik ook had toen ik nog jong was en de woorden van mijn moeder 'ik vind dat je echt een nieuwe jas/trui/schoenen nodig hebt'.
Opwinding. Ah! Het zoeken naar het juiste kledingstuk, afrekenen bij de kassa, het liefste met een grote gevulde tas over straat lopen en thuis, thuis aantrekken.
Het voelde alsof ik altijd hierop had gewacht: dit zijn de ultieme schoenen, die trui en daar had ik nog precies een shawl bij met mooie kleuren.

Dat gevoel laat me rechtop lopen. Schouders naar achteren. Buik inhouden.
Nog een keer voor de spiegel draaien. Nog een keer keuren, nadenken.
Weer de conclusie: wow, hier ben ik echt blij mee.

Die schoenen, daar is nog iets meer mee. Zo weet ik nog dat ik vroeger minstens 100 keer per dag naar beneden keek naar die nieuwe schoenen.
Eerlijk? Dat doe ik nog steeds.....

Man kent het inmiddels. Die ziet me heen en weer paraderen door de kamer, rondje spiegel, nog eens wat heen en weer klakken. Die weet dat ik nog zeker 20 keer ga zeggen:' oehoe, wat een mooie schoenen'.

Ach. Laat mij nog eens een kronkel hebben.
Zolang we niet failliet gaan, mag het. En kan hij lekker plagen: 'ben je blij met je nieuwe schoentjes?'.
Oehoe. Zo blij als een kind.

Vakantie en hoe de tijd verdween.

Rijdend over een stil bosweggetje tussen torenhoge sparrenbomen en net als de kinderen vragen " zijn we verdwaald ?", staat u ineens voor camping "La Steniole".( prachtig gelegen en midden in de bossen).
 

Zo stond er op de website van de camping. Jaja. Reclame.
We waren verhuisd en bedachten dat het toch wel fijn zou zijn om op vakantie te gaan.
Anders blijf je maar door klussen in dat huis nietwaar?
En zo huurden we voor het eerst in ons leven een kant en klare tent en gingen we voor het eerst met de kinderen naar het buitenland.
Die overigens nog best bezorgd waren, wij kunnen geen frans spreken! Gelukkig had ondergetekende op de MAVO nog 3 jaar frans geleerd en daar zijn best wat woorden van blijven hangen.
'Je ne parle pas francais'. Jaha en dan vloeiend!

Terug naar dat bosweggetje. Inderdaad, bosweggeTJE. En steil omhoog en omlaag!
En plotseling was daar inderdaad de camping. 730 meter hoog.
Een tent stond klaar en achter de heg lagen 2 meertjes.
Naast de tent lag een autowiel met nog wat as erin. Want de verrassing van deze camping was dat je NAAST je tent vuur mocht stoken. Spanning en sensatie!

De volgende middag wandelden we een sprookjesachtig bos in en gingen aldaar hout sprokkelen.
'Papa, is deze goed?'. 'Ja die is goed en nu zoeken we nog grotere blokken hout'. 'Mama, er groeien hier bramen, mag ik die straks plukken?' 'Kopen we ook marshmellows om te roosteren, net als bij de logeerboerderij?'.
Onthaasten in de hoogste versnelling.

Met de buit terug wandelen naar onze tent. Na het eten ging Man zijn kunsten vertonen.
Eerst wat papier, dan kleine takjes, vuur erin, snel wat takjes erbij, grotere takken en dan als de boel goed fikt, een blok erop.
En dan gebeurde iedere avond weer het wonder. De duisternis viel in, kinderen gingen naar bed, kaarsen aangestoken en de gesprekken verstomden of werden fluisterend voort gezet, over de hele camping. Overal verschenen kleine vuurtjes. De geur van brandend hout.
Ook wij zaten zwijgend naast elkaar. Genieten van elkaars aanwezigheid en als enige opmerkingen: 'goed vuur vanavond schat! Wil je nog wat drinken? Hoor je de krekels?'.

De dagen erna werden steeds beter, de vuren hoger, de tijd steeds meer los gelaten en we raakten steeds meer ontspannen tot er een dag kwam dat we gingen ontbijten toen we wakker werden, de lunch toen we honger kregen en het avondeten toen we weer zin in eten hadden.
Een dag waarop we niet meer op de klok keken. Wat een luxe met 5 sterren.
De tijd verdween.

Na 2 weken zwemmen, slapen, lezen, spelen met vriendjes, salamanders vangen, hout sprokkelen, slenteren met een ijsje door een frans stadje, verschillende keren een kaarsje branden in een kerk en aan opa in de hemel denken en...en...en...

.....was het tijd om afscheid te nemen van die heerlijke betoverende plek in de Vogezen.
De kinderen waren stil in de auto en de onderlip van Dochter trilde.
'Ben je verdrietig?', vroeg ik. Ze begon zachtjes te huilen, tegen me aan.
Man zei als klap op de vuurpijl: ' dag heerlijke camping, dag heerlijk kampvuur', en toen brak ze.
Ze begon nu hard te huilen, want ze miste haar campingvriendin zo. Ze miste de camping en het meertje waar ze uren in lag.
Gelukkig had ze het adres van die leuke belgische vriendin. Ze gaan elkaar brieven schrijven.
Dat is vakantie.

Die heerlijke plek? Die verklap ik niet......anders wordt het er te druk.......

klik op de foto voor een vergroting

Meteoriet

'Mam, ik moet je iets bijzonders laten zien', zegt Dochter terwijl we in de auto zitten.
Geheimzinnig pakt ze iets uit het dasboard kastje.
'Dit ga je echt niet geloven', en dan opent ze haar hand en laat ze een zwarte steen zien.
Een steen met butsen en gaten.
'Gevonden, vlakbij onze auto'.

Dochter, 7 jaar oud, is een kletskous. Een enorme kakel. Vooral in de auto als ze naast me zit, gaat het aan een stuk door.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet overal op reageer. Mijn eigen gedachtes gaan door, ik mijmer wat en soms hum ik wat lukraak of zeg 'jaha, nounou, echt?'.
Vaak heeft ze het niet door, misschien praat ze ook niet echt tegen mij, maar zegt ze gewoon wat er in haar hoofd opkomt. Ze is een beelddenker, net als ikzelf.

Dit keer is het genieten om naar haar te luisteren.
'Weet je mam, het is een steen uit de ruimte! Een steen van de maan. Het is namelijk zo, een grote steen heet een meteoor en als hij klein is en op de aarde ploft, dan heet het een meteoriet'.

(dat is dan zo'n moment dat ik mijn hersens even pijnig, is dat zo, hmm thuis toch nog eens opzoeken of deze informatie klopt....)

'De steen is zwart, want hij gaat dan door de ruimte met zo'n vlam achter zich aan'.
'Dat komt door de dampkring, dat is een kring om de aarde heen en die is vreselijk heet', zeg ik.

(hopen dat ze nu niet vraagt wat een dampkring is of waar dat voor is.....te laat)

'Dampkring?', vraag ze wat viezig.
'Eeeh jah', stotter ik, ' ik geloof dat de dampkring de aarde beschermt tegen de hitte van de zon bijvoorbeeld'.
'Oh, nou jah, maar deze steen is dus heel bijzonder. Daar zijn er maar weinig van en ik heb er nu 1 gevonden. En denk nou maar niet dat ik een sprookje vertel hoor'.
Bijdehand typje, die dochter van mij.

Even uitproberen.
'Ruikt de steen ook naar vuur? want als hij door de dampkring gaat, dan komt hij in brand te staan'.

Ze ruikt aan de steen.
'Bah, hij stinkt!', roept ze uit en dan meteen er achteraan:' ik word er misselijk van, zijn er hier ook kotszakjes aan boord?'.
Ik begin te lachen.
Ze heeft door hoe grappig ze is en gilt nog een keer van het lachen: 'zijn er hier ook kotszakjes aan booooord?'.
Ze zakt onderuit en stompt op haar knie en giert het uit.

Als ze bijgekomen is, ruikt ze nog een keer aan de steen.
'Jahoor, hij ruikt naar vuur, het is een echte meteoriet'.

Mag ik nog een keer 7 jaar zijn?

Tuimeltekst

Op Twitter deed ik onlangs een ontdekking: www.tuimeltekst.nl .

Pakkende kreten met een diepe betekenis. Mooi!

Ik bestelde deze 2:

en deze:

Nu nadenken welke in de kamer komt en welke op het toilet!