Het zit in het bloed!

Het is zo geweldig om de ontwikkeling van mijn kinderen te volgen. Hoe bijzonder het is dat ze niet kunnen lezen en een paar maanden later de eerste boekjes al hakkelend en plakkend worden gelezen.
Dochter heeft vandaag haar eerste verhaaltje geschreven. En dat hoort natuurlijk op een blog!

Zo oud worden!

Ik kom bij ze binnen en daar zitten ze, hand in hand. Hij op de hoek van de bank, zij op een lekkere stoel ernaast. De handeling is simpel, haar steunkousen moeten uit.
Ik pak de zorgmap en ga op een stoel zitten en we wisselen wat gegevens uit, ben ik hier nieuw, hoe lang werk ik hier nu en wat kan ik voor hen doen.

En plotseling komt het gesprek op een ander onderwerp, hij vertelt dat ze net 8 jaar getrouwd zijn.
Dat is bijzonder, zeker omdat ze ouder zijn.

'Hoe oud denkt u dat mijn vrouw is?', zegt hij met een grijns. Dat is tricky, oudere mensen zijn heel moeilijk te schatten. Soms zit er een jonger iemand, maar die al wel oud lijkt en andersom.
'98', zegt hij triomfantelijk. Ik reageer natuurlijk zoals van me verwacht word, maar dit keer meen ik het ook: 'echt? dat had ik niet gedacht! '.
En dan schiet door me heen dat ze dan écht op oudere leeftijd getrouwd zijn.

'Het zit zo, onze echtgenoten zijn allebei overleden en toen kwamen we naast elkaar te wonen hier en van het een kwam het ander!'.
Haar ogen beginnen te stralen en dan zegt ze al gierend van de lach: 'maar ik wilde niet trouwen op mijn 90ste, dat is zo oud! En dus zijn we gauw nog getrouwd toen ik 89 was'.
En hij er achteraan: 'de kinderen vonden het zo leuk, dus we zijn getrouwd in het stadhuis en de kerk, met een fotoreportage erbij!'. Ze lachen nu allebei.

Zo oud worden. Ik teken ervoor. Heerlijk!